kerakerolf pisze:Przed moją szkoła grało sie w piłeczkę gumową po dwóch zawodników na dwie bramki, a właściwie ławki. Grało się do dwóch goli i przegrana drużyna schodziła z boiska. Gdy zobaczyła to jakaś nauczycielka, to zabierała piłeczkę do pokoju nauczycielskiego. Gdy przychodził pan od wf, to wrzucał ją na dach, lub kazał komuś wrzucić. Z rana ktoś odważny wchodził po piorunochronie i ściągał te piłeczki. Można było wejść po drabinie z klatki schodowej, ale trzeba było przejść obok mieszkań dyrektora i I Gminnego Sekretarza PZPR. Piorunochron był pewniejszy. Później kilku uczniów potrafiło przerzucić piłeczkę na drugą stronę szkoły. Gdy nas ktoś złapał, to rzucali zawsze oni. Zadowolony nauczyciel wracał do szkoły, a my graliśmy dalej.
W sumie graliśmy podobnym systemem, 3 na 3 na przyszkolnych małych boiskach, bramki a w zasadzie słupki zrobione z kamieni lub cegieł
. Mecz się toczył przez wszystkie przerwy, ta ostatnia z reguły była decydująca, kto wygra w danym dniu. W sumie jak złapaliśmy bakcyla to graliśmy przez całay rok szkolny, w słońcu, deszczu i śniegu. A co się piłek natracilismy za sprawą ciała pedegogicznego, chociaż trzeba uczciwie przyznać, że głównie za granie na szkolnym korytarz, gdy warunki na zewnątrz były skrajnie niesprzjające, uczylismy sie na błedach i wymyślilismy "system wczesnego ostrzegania"
, jeden z niegrających kolegów był na czatach i nas alarmował gdy zblizał się nauczyciel, następowała szybka ewakuacja.
