Moderatorzy: Robi, biały_delfin
Dokładnie. Dzisiaj nazywani dziwnie nazistami. Jakby z innej galaktyki pochodzili. Wylądowali, wysiedli z UFO, narozrabiali i ślad po nich zaginął.Elle pisze:Niemcy.Dudzio pisze: O to żebym nie miał dziadków z drugiej strony postarali się przedstawiciele pewnego kulturalnego narodu filozofów, poetów i kompozytorów.
Wygodne dla niektórych, dające komfort i poprawne politycznie tłumaczenie.
Zresztą u mnie w domu wszyscy znali język niemiecki. Ja także (nawet przez kilka lat pracowałem jako Deutschlehrer). U mnie zawsze rozdzielano fakty z historii ze współczesnością, stąd nigdy odwiedzając Niemcy (zarówno w czasie podziału, jak i po zjednoczeniu) zaszłości historyczne nie stanowiły dla mnie żadnego problemu. Mało tego, miałem jako 6-latek przyjaciółkę w ówczesnym Karl-Marx-Stadt 
(obecnie i przed wojną: Chemnitz), z którą po powrocie z wakacji przez kilka lat korespondowałem. Bardzo fajna i ładna dziewczyna Z uwagi na to, że już wtedy mówiłem i pisałem po niemiecku nie miałem problemów z pisaniem w języku Goethego. Najśmieszniej było, jak kiedyś postanowiła napisać coś po polsku, żeby mi było miło. W całym swoim mieście szukała kogoś, kto by przetłumaczył jej list. Znalazła w końcu, ale ten ktoś chyba nie do końca znał język polski, bo musiałem się domyślać jego treści 
No widzisz, to masz szczęście. Moi Dziadkowie Powstanie przeżyli na Starówce, ale potem zostali wykończeni w Bergen -Belsen. Ciocia, która cudem przeżyła masakrę na Woli, do końca życia na dźwięk niemieckiej mowy, reagowała prawie histerycznie. Druga Ciocia, na dźwięk huku salwy honorowej kurczyła się. Nie dlatego, że jako kobieta była tak wrażliwa. Tylko dla niej był to huk niemieckich giwer, na jednym z wolskich podwórek, gdzie straciła swoich bliskich w masowej rozwałce (w tym 15- latka). Miała to szczęście, że rozwalili tylko mężczyzn. I nie widzę powodu, aby o tym nie pamiętać, nie mówić i nie pisać. W imię czego? Klepania się po plecach i przyjaźni między narodami? Nie mam powodu, ani przyjemności. A gdybym ja o Nich zapomniał, niech Bóg zapomni o mnie.smok_teodor pisze: Wracając do babci (bo dziadek zmarł, zanim ja się urodziłem), to pomimo, że przeżyła Powstanie Warszawskie, nigdy nie żyła rozpamiętywaniem przeszłości, ani nie komentowała negatywnie moich zainteresowań kulturą niemiecką.
Masz rację nie można o tym zapominać.Moja mama też nienawidzi Niemców,głównie dlatego,że jeden z nich,bauer u którego pracowała babcia. przyczynił się do jej powstania.A człowiek,który mimo wszystko chciał żenić się z babcią zginął. Po wojnie długo nie mogła sobie życia przez to ułożyć.Przyjaciółka mamy pochodząca z Kresów wycierpiała wiele z innej strony. 
ej Wiecie, że piszecie nie na temat ? 
Owo zjawisko występowało w czasach Bismarcka...
